INTERVJU Natalija Radić: Samo istinom možete doprijeti do publike

Kao i prethodnih godina, i ovog 13. jula svečano su otvoreni Don Brankovi dani muzike, 17. po redu. Na otvaranju je premijerno izvedena kompozicija za sopran, naratora i kamerni orkestar Antonija Pušića, napisana kao porudžbina Festivala. U izvođenju je pored kompozitora kao naratora, Festivalskog orkestara KotorArta i dirigenta Premila Petrovića, učestvovala i sopran Natalija Radić, Novljanka dobro poznata kotorskoj publici. 
Kao članica operskog studija Narodnog pozorišta u Beogradu ostvarila je uloge u operama “Pokondirena tikva”, Mihovila Logara, “Sestra Anđelika” i “Đani Skiki”, Đakoma Pučinija, opereti “Slepi miš”, Johana Štrausa, kao i u dramskim predstavama u Beogradskom dramskom pozorištu. S Akademskim horom “Colegium musicum” nastupala je na koncetima u Italiji, Francuskoj, Velikoj Britaniji, Irskoj, Rusiji, Kini. Pedagoško iskustvo stekla je u MŠ “Josif Marinković” u Beogradu. 

O saradnji sa kompozitorom Antonijem Pušićem, poznatijem pod pseudonimom Rambo Amadeus, Natalija Radić kaže: 
Ovo je naša prva umjetnička saradnja. Ono što je posebno kod Antonija je njegova jednostavnost, spontanost, njegov specifičan šarm i stil. Ne ponaša se kao zvijezda, ali zato je meni dodijelio ulogu „morske zvijezde“ u kompoziciji koju je napisao. Antonije i ja smo iz istog grada, Herceg Novog, grada koji je iznjedrio veliki broj umjetnika, slikara, pisaca, muzičara. Smatram da okolina u kojoj smo odrastali ima veliki uticaj na razvoj naših ličnosti. Muzika nas spaja, kroz muziku stvaramo posebne veze i na poseban način se razumijemo. 

Izvodili ste kompozicije savremenih kompozitora, kao što su Ivan Brkljačić i Aleksandar Simić, a sada izvodite Rambovo djelo. Možete li nam uporediti ova tri autora? 
Stvaralaštvo savremenih kompozitora za mene predstavlja poseban izazov, pogotovo kada su u pitanju djela naših kompozitora ili premijerna izvođenja. Ivan i Aleksandar imaju potpuno različite stilove komponovanja. Saradnja sa njima mi je omogućila veliki broj koncerata i kroz njihove kompozicije sam na neki način upoznala i sebe, rasla i napredovala kao izvođač i dala njihovoj muzici neki novi pečat. Imala sam čast da pjevam na Ivanovom prvom autorskom koncertu u Beogradu, kao i u drami „Amadeus“ u Beogradskom dramskom pozorištu za koju je Ivan napisao muziku. Aleksandar piše bajkovito, „diznijevski“. Kada nekoga angažuje NASA da komponuje za njih i kad stigne do Ban Ki Muna i komponovanja za Ujedinjene nacije i Vatikan, shvatite da je u pitanju muzika posebne ljepote. Čast mi je što sam bila član njegovih „Serafima“ i nastupala na mnogobrojnim humanitarnim koncertima. Što se tiče Rambovog pristupa umjetničkoj muzici, smatram da on ima prednost jer komponuje „klasičnu muziku“ kao da ona to i nije, bez opterećenja, ograničenja, nepredvidivo, na njemu svojstven način, svakako sa smislom i porukom. Jer, njegovi tekstovi su „unikatni“, gotovo uvijek na strani pravde. Bori se duhom, a najozbiljniji je kada se šali, jer upravo u toj šali leži cijela istina. A samo istinom možete doprijeti do publike.

Kao dijete, prvo ste počeli da svirate violinu. Kako je došlo do toga da se opredijelite za pjevanje? 
Profesor violine Branislav Najdanović mi je otvorio jedan sasvim nov i čaroban svijet. Znajući koliko volim da pjevam, na završetku muzičkog školovanja priredio mi je iznenađenje i na čas violine doveo prof. Mirelu Šćasni, koja je tada predavala pjevanje u Kotoru. Moj glas joj se dopao i umjesto da upišem gimnaziju u Herceg Novom, upisala sam srednju muzičku školu „Vida Matjan“ u Kotoru. Čaroban svijet se nastavio, nizali su se koncerti, takmičenja, nagrade. Potom, došla sam u kontakt sa prof. Radmilom Smiljanić u čijoj klasi sam se školovala na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu.

Živjeli ste u Crnoj Gori i Srbiji, a danas živite i radite u Ljubljani. Možete li uporediti muzičku scenu ove tri države? 
Umjetnička muzika, na žalost, nikada na našim prostorima neće imati publiku u kvantitativnom smislu kao što ima bilo koja druga vrsta muzike, ali to ne znači da treba odustati od kvalitetnih projekata, koncerata, festivala. Država je ta koja bi trebalo da podrži umjetnike. Ali, pošto se to dešava rijetko ili nikako, većina naših istaknuntih umjetnika odlazi sa Balkana i nalazi svoje mjesto pod suncem u nekim drugim zemljama. Slovenija je po standardu dosta iznad Crne Gore i Srbije, pa je tako i očekivano da je stanje i na  umjetničkom polju dosta bolje. Pored Opere i Filharmonije, svakog ljeta se održava Ljubljana festival na kome će ovog ljeta, između ostalih, nastupiti i Dijana Damrau, jedna od trenutno vodećih svjetskih soprana.
Meni lično je veoma žao sto Crna Gora nema Operu kao instituciju, jer iz Crne Gore potiče veliki broj predivnih pjevača koji imaju ogroman potencijal. Svi ti mladi ljudi odlaze i pjevaju širom svijeta, a opet, rado se vraćaju svom domu i ovdje pjevaju. Tako i ja sa nestrpljenjem iščekujem da pjevam za našu publiku. Jedina prilika da u Crnoj Gori vidimo i čujemo izvođenje neke opere je Operosa festival i to samo jednom godišnje. S druge strane, da nemamo Kotor Art Don Brankove dane muzike, naša publika nikada ne bi čula izvođenja vrhunskih međunarodnih umjetnika.

Kakva je onda situacija u Srbiji?
U Srbiji je stanje dosta bolje, jer institucije Opere postoje i u Beogradu i u Novom Sadu. Muzički život je kroz veliki broj koncerata, operskih predstava i gostovanja stranih umjetnika vrlo raznovrstan i bogat.

Kada biste trebali sebe da opišete kroz muziku, kako bi to izgledalo? Koja bi Vas epoha, zemlja ili kompozitor najbolje predstavili? 
Kada bih mogla da biram u kojoj epohi bih živjela, bio bi to svakako barok. Mislim da bih se odlično snašla u ulozi neke „dame sa dvora“. Veoma me privlači Italija kao kolijevka „bel canta“ u kojoj je u doba ranog baroka i stvoren žanr opere. Tada je ideal bio da instrumenti podsjećaju na ljudski glas. Muzika Baha, Vivaldija, Hendla, kao dragulja barokne muzike, na mene ostavlja poseban trag.

Pored klasične muzike, šta još volite da slušate? 
Slušam džez još od srednje škole – Bili Holidej, Ela Ficdžerald, Eta Džejms, Nina Simon, Sara Von i dr. A od naših izvođača uživam da slušam Matiju Dedića ili na pr. mladu slovenačku džez pjevačicu Ninu Strnad. U posljednje vrijeme slušam i Serđa Kamarijera, italijanskog kantautora koji je odličan pjevač i pijanista, a bavi se džez, pop i klasičnom muzikom. 

Nataša Đačić