Između valcera i tanga, otmenosti i strasti

Mnoštvo izvođačkih praksi i tradicija bilo je sažeto u nastupu Bečke platforme K+K, u subotu, 29. jula, u Domu vojske u Porto Montenegru. Ansambl je na KotorArt Don Brankovim danima muzike predstavio plesne tradicije lendlera, valcera, tanga, kroz klasičnu muziku i džez, u aranžmanima Kristijana Bakaniča, promovišući svoj kompakt-disk Vienna Calling!, snimljen za Izdavačku kuću Dojče Gramofon, 2018. godine. Pored harmonikaša Bakaniča, ansambl čine njegov osnivač Kiril Kobančenko, inače violinista Bečke filharmonije, zatim violistkinja Nazomi Cani, violončelista Florijan Egner, kontrabasista Bartoš Siroski i pijanista Kristof Egner.

U svom „bečkom pozivu“ umjetnici su se, s jedne strane, usmjerili na austrijsko, tačnije bečko nasljeđe i djela Mocarta, Šuberta, Štrausa II i Krajslera, kompozitora koji su životom ili rođenjem bili vezani za Habzburšku monarhiju odnosno Austrougarsku. Zato, selektovani repertoar u potpunosi korelira sa samim nazivom ansambla, potkrepljujući bečki „program rada“ (platformu) i skraćenicu K+K kao aluzuju na frazu kaiserlich und königlich (njem. carski i kraljevski), koja se inače vezuje za bečki dvor. Stoga, slušali smo aranžmane Turkog marša Volfganga Amadeusa Mocarta, solo pjesme Lažna sunca iz ciklusa Zimsko putovanje Franca Šuberta, kompozicije Lijepi ruzmarin Frica Krajslera, kao i poznatog valcera Bečka krv Johana Štrausa II. S druge strane, tekovinama bečkog dvora i aristokratije, lendleru i valceru, suprotstavljen je novi tango, argentinski  ples preoblikovan u radionici Astora Pjacole. S tim u vezi, umjetnici su izveli Tango-etidu, u kojoj je Kobančenko svirao solističku dionicu, Milongu za anđela i čuveni Ljubavni tango.  Korpus novog tanga upotpunjen je i Bakaničevim originalnim djelima –  Pentango i Milonga lenta.

Koncepcijska zaokruženost nastupa Bečke platforme K+K naizgled prozilazi iz, a suštinski se samo naslućuje u – dvije kompozicije istog naziva. Jer, Rondo alla Turca Volfganga Amadeusa Mocarta, izveden na početku, i Rondo à la Turk Dejva Burbeka, izveden na kraju koncerta, gotovo ništa ne povezuje. Dok je Mocart svoj poznati Turski marš komponovao inspirisan tradicijom mehtera, to jest janjičarskim orkestrima, Dejv Brabek svoj poznati džez standard zasnovao je na aksak ritmu, tipičnom za turski folklor. Zato je upravo Bakaničeva intervencija bila zanimljiva, jer je reharmonizacijom pojačao vezu Mocartovog djela sa turskim melosom.

Boris Marković