LIRSKA ATMOSFERA KOJA SE NE DA ZABORAVITI

 

Dvoje umjetnika koji su prethodnih dana nekoliko puta zajedno nastupili pred publikom jednog od najznačajnijih festivala, u Verbijeu, s različitim programom i u različitim ansamblima – violinista Leonidas Kavakos i pijanistkinja Juđa Vang, svirali su u prepunoj Crkvi Sv. Duha. Njihovim nastupom na ovogodišnjim Don Brankovim danima muzike, u utorak uveče, nastavljeno je s praksom predstavljanja najtraženijih umjetnika današnjice. Time, KotorArt prednjači u odnosu na brojne druge manifestacije u okruženju, potvrđujući kvalitet ne samo svog programa, već i sposobnost menadžmenta. Naravno, kada je riječ o ovakvim zvijezdama, nikada nije dovoljan broj mjesta u sali; publika nije bila (samo) domaća, već regionalna, međunarodna.

 

Leonidas Kavakos je svojevremeni pobjednik najvećih violinskih takmičenja, а u istoriju muzičke industrije upisan je kao prvi violinista koji je snimio Koncert za violinu i orkestar Jana Sibelijusa. Prepoznatljiva po jedinstvenoj mješavini tehničke bravuroznosti, muzičkog promišljanja i emocionalne dubine, Juđa Vang postala je Stenvejev umjetnik i eksluzivna umjetnica Izdavačke kuće Dojče Gramofon. Na KotorArtu je pokazala izuzetne intelektualne sposobosti, јеr uprkos velikoj angažovanosti, veoma brzo uči nove kompozicije, obnavlja ranije svirana djela, lako se prilagođava senzibilitetima različitih kolega.

 

Na početku koncerta, umjetnici su izveli Violinsku sonatu u B-duru (K. 454) Volfganga Amadeusa Mocarta, prirodno uranjajući u zakone klasicističkog djela, da bi svoju ravnopravnost, premda po godinama pripadaju različitim generacijama, potom iskazali u Violinskoj sonati u f-molu, br. 1, op. 80 Sergeja Prokofjeva. Ovo djelo, koje ostavlja emotivni utisak i ujedno podstiče na promišljanje života, umjetnicima je bio izazov ne samo u tehničkom smislu – jer tehnička težina programa za njih je podrazumijevajuća – nego i u izražajnom. Praveći oštar zaokret prema mračnoj poetici Prokofjeva – djelo je nastalo u vrijeme Drugog svjetskog rata, umjetnici su oživjeli autorova promišljanja koja nadilaze opseg racionalnog, a čija se kulminacija može svesti u krajevima prvog i krajnjeg stava Sonate, u „klizajućim“ skalama na violini koje je sam kompozitor doveo u vezu s vjetrom koji prolazi kroz groblje. Kavakos i Juđa su interpretacijom maksimalno pokupili pažnju publike koja je muziku slušala u apsolutnoj tišini: čak i u kratkim predasima između stavova, kada se prilika obično iskašljava i dodatno namešta u svojim stolicama, vladao je potpuni mir.

Kroz vedrija raspoloženja vodili su umjetnici u drugom dijelu koncerta, posebno putem Rapsodije br. 1 Bele Bartoka, koja se svojom folklornom citatnošću publici približila od samog početka. Za kraj, izvedeno je romantičarsko djelo, Sonata za violinu i klavir u E-duru, op. 18 Riharda Štrausa.

 

Kada je riječ o umjetničkim događajima, postoje dramske predstave, likovne izložbe, muzički koncerti s kojih se izlazi emotivno ispunjen, s kojih se izlazi upitan u potrazi za odgovorima, ili pak zadovoljan i ispunjen pozitivnom enegergijom. S tim u vezi, očigledno je da umjetnici nisu imali namjeru da auditorijum ostave u svojevrsnoj filozofskoj zapitanosti (Prokofjev) ili u dopadljivom verbunkošu (Bartok), već u lirskoj atmosferi ispunjenoj patosom mladalačkih emocija (Štraus). A, moglo je i drugačije. Čak i bez Mocarta. Pitanje je samo ko s kakvim posljednjim utiskom želi da ode kući.