MEĐUNARODNA I MEĐUINSTITUCIONALNA SARADNJA

Učenici i profesori Akademije GIPAC (Global Intercultural Preformimg Arts Cast), koja djeluje sa sedištem u Bostonu i ima razgranatu mrežu škola u Aziji, Americi i Evropi, nastupili su na ovogodišnjem KotorArtu, u petak, 20. jula u Crkvi Sv. Duha. Pored operskih pjevačica – sopranа Vandže Džang, generalne sekretarke i nastavnika pjevanja u Bostonskoj kineskoj muzičkoj asocijaciji i predsjednice GIPAC-a, i soprana Džang Džang, profesorke na odsjeku za solo pjevanje i operu na Kineskom centralnom muzičkom konzervatorijumu u Pekingu, nastupio je Ćuen Juen, violinista orkestra opere Metropoliten i Montklerskog simfonijskog orkestra. Pored njih, priliku da se oproba na festivalskoj sceni dobio je mladi polaznik Akademije, pijanista Šising Ju. Klavirska saradnica bila je pijanistkinja iz Srbije, Tea Andrejić.

 

Da se emitovao zvučno redukovani film, atmosfera u Crkvi Sv. Duha bila bi potpuno razumljiva: na sceni se smjenjuju umjetnici koji svojom pozitivnošću odaju otisak nečeg što je definitivno „good job“. Dakle, operske dive u šljaštećim haljinama smjenjivale su se i nastupale u duetu. Mladi pijanista izlazio je između tačaka kao u pravom instrumentalnom intermecu, a po pokretima njegovih prstiju, izdaleka, sticao se utisak briljantnosti. Violinista je nekada djelovao seriozno, dok je svirao s korepetitorom, nekada umilno, dok je doprinosio štimungu vokalne pjesme. A na kraju, kao u blistavom finalu neke velike opere – „sinkretizam“ pjesme, svirke, igre i zdravice.

 

 

Pošto je, ipak, riječ o zvučno opredmećenoj atmosferi, postaje upitno šta je to publiku nagnalo na bezrezervno oduševljenje, poklike odobravanja, eksplodirajuće aplauze. Da stvari budu jasne, violinista Ćuen Juen, koji djeluje u orkestru Metropoliten, bio je na visini svog zadatka tokom izvođenja svite Planina Tjen Šen kineskog autora Jili Suena, čiji folklorni uzori ukazuju na postojanje istorijski duboko ukorijenjenih kulturnih veza između udaljenih naroda. Takođe, zanimljivo je bilo slušati i pjesme Vu Lan Tuo Ga i Cu Huanga. Kada je riječ o pjevanju, sopran Džang Džang istakla se po svojim kolaraturama, dok je mladi pijanista, u naletima virtuoznosti, imao dosta problema u iščitavanju i prezentaciji muzičkog teksta. Iz prosječnosti muzičke interpreacije publika je, međutim, izvukla nešto sasvim drugo, pravdajući vrijednosti tradicionalne opere, sadržane u samoj ariji i kultu primadone. O tome svedoči i pomenuti „sinkretički“ kraj ovog muzičkog događaja, interpretacija najpoznatijeg brindizima (napitnice) u istoriji opere, iz Verdijeve Travijate, u neobičnoj postavci s dva soprana, umjesto s tenorom i sopranom.

 

 

U cjelini, repertoar je, uz značajno upoznavanje s muzikom kineskih autora, bio zasnovan na ne baš vješto ukopljenim muzičkim formama i stilovima, od operskih arija i narodnih pjesama do sonata, etida i aranžmana. 

Kako nije svaka muzika umjetnost, tako nije ni publika uvijek merodavni „filter“ interpetacije. Zato, između ostalog, i postoji muzička kritika. Ipak, publiku kojoj uzbuđenje izazivaju u prvom planu kolorature i glasni, izdržani tonovi u visokim registrima, poželio bi svaki venecijanski ili napuljski teatar – baroknog doba.