Poetski različita romantičarska pisma
Plejada vrhunskih umjetnika zakoračila je u utorak, 6. avgusta, na scenu KotorArta, čineći svoj nastup jednim od izvođačkih vrhunaca festivalskog programa u cjelini. Najpoznatiji crnogorski violinista, Roman Simović, koncert-majstor Londonskog simfonijskog orkestra, bio je domaćin umjetnicima koje je ove godine predstavio kao svoje goste.
Naviknuta već na ovu programsku koncepciju, publika je s velikim interesovanjem iščekivala koje će interpretatore, kao svoj umjetnički kružok, Simović ove godine predstaviti publici. Iako nastupa s najtraženijim umjetnicima današnjice, poput Leonidasa Kavakosa, Jevgenija Kisina, Juđe Vang, Miše Majskog, Šloma Minca, iako su neki od njih nastupali prethodnih godina na KotorArtu, Simović je predstavio, domaćoj javnosti, manje poznate umjetnike. Frančeska Dego, kao jedna od najtraženijih umjetnica mlađe generacije, potpisnica je ugovora s Izdavačkom kućom Deutsche Grammophon, Blajt Teh-Engstrem koja je završila dvostruke studije violine i viole na Univerzitetu Indijane u Blumingtonu bila je koncertmajstor a sada je vođa dionica viole u Kamernom orkestru Festivala u Verbijeu, dok je Sajmon Kroford-Filips, pijanista koji karijeru razvija kao solista, kamerni muzičar, i kao dirigent. Pored njih, bila su tu i poznata lica – violistkinja Milena Simović, umjetnica koja je nakon studija violine na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu završila master program na Školi za muziku i dramu Gildhol u Londonu, a violu na Univerzitetu umjetnosti u Cirihu, i koja je na KotorArtu nastupala i prethodnih godina, kao i umjetnik kojeg je kotorska publika upoznala svamo dan ranije – violončelista Narek Hahnazarjan, pobjednik Međunarodnog takmičenja Čajkovski, zvijezda u usponu, kako ga svjetski mediji nazivaju.
Umjetnici su u Crkvi Sv. Duha izveli dva kapitalna djela kamerne muzike, Klavirski kvartet u c-molu, br. 3, op. 60 Johanesa Bramsa i Klavirski kvintet u f-molu Sezara Franka, stvarajući prostor za iskazivanje svojih individualnih kvaliteta i umjeća kamernog muziciranja, budući da do sada nisu svi sa svima imali zajedničko iskustvo na sceni. Dvije kompozicije koje od slušaoca traže poptunu, kontirnuiranu i dugotrajnu pažnju, jer svaka traje više od pola sata, nastale su na temeljima romantičarskog pisma u istoj, osmoj deceniji 19. vijeka, ali su takođe estetski i poetski veoma različite. U tehnički zahtjevnim partiturama s pregršt različitih karaktera, umjetnici su podrctali najuzbudljivije dijelove. U drugom stavu Bramsovog Kvarteta – skercu, kao hromatski najizrazitijem, s kompeksnim ritmičkim planom, izvođači Simović-Engstrem-Hahnazarjan-Filips bili su pesprijekorno sinhronizovani, razvijajući volumen dramatskih razmjera. U Frankovom Kvintetu, pak, umjetnici Simović-Dego-M. Simović-Hahnazarjan-Filips razvili su emocionalni potencijal djela višestrukim podizanjem i spuštanjem tenzija.
Kada je riječ o Romanu Simoviću kao kamernom muzičaru, sigurno je da pred publiku neće izaći s kompozicijama koje nemaju utemeljenje u „gvozdenom“ repertoaru, dakle ništa manje od toga, kao ni s muzičarima koji tom repertoaru ne mogu da doprinesu na najbolji način.
Boris Marković
