U SPEKTRU EMOCIJA

Koncertom pod nazivom Roman i prijatelji: muzička jedinjenja, u ponedjeljak 30. jula u Crkvi Sv. Duha, završeno je još jedno veče kamerne muzike na ovogodišnjem KotorArtu. 

Kao i ranijih godina na Don Brankovim danima muzike, koncept „umjetnik i prijatelji“ privukao je veliku pažnju publike. Domaćin večeri bio je naš uticajni violinista Roman Simović, koncertmajstor Londonskog simfonijskog orkestra. On je publici predstavio odranije poznate goste, violistkinju Milenu Simović, violončeliste Đovanija Njokija i Dragana Đorđevića, zatim one koji su prvi put u Kotoru nastupili, violinistkinju Čečiliju Cijano i violistu Roberta Smisena, kao i pijanistu Ratimira Martinovića koji je, ujedno, bio i gost koncerta, i domaćin Festivala.

Kada je riječ o programu, susret poetika dvojice savremenika, kompozitora rođenih na isti dan ali sa sedam godina razlike – njemačkog Johanesa Bramsa i ruskog Petra Iljiča Čajkovskog, pokazao je svu emocionalnu raznorodnost satkanu u muzici romantičarskog doba. U oba slučaja, pred slušaocem se otkrivaju kamerna djela složenog muzičkog jezika, u formalnom smislu oslonjena na standardnu klasičnu koncepciju, s izrazitim refleksijama folklornih tradicija romskog naroda, kod Bramsa, i ruskog, kod Čajkovskog.

U kombinaciji R. Simović–M. Simović–Njoki–Martinović protekao je prvi dio koncerta s Bramsovim Klavirskim kvartetom u g-molu, br. 1, op. 25. Umjetnik besprijekorne tehnike, s podsticajnom snagom i nepresušivim izražajnim kapacitetom, Simović svojom interpretacijom ostavlja nemjerljiv trag u savremenom izvođaštu. S violistkinjom Milenom Simović, članicom Oksfordskog filharmonijskog orkestra, violončelistom Njokijem, profesorom na Salcburškom Mozarteumu, i pijanistom Martinovićem koji svojim promišljenim pristupom muzičkom tekstu i bogatstvom ličnog izraza gradi unikatni profil umjetnika, ovaj Kvartet se slušao u jednom dahu.

U kombinaciji R. Simović–Cijano–Smisen–M. Simović–Đorđević–Njoki protekao je drugi dio programa sa Sekstetom u d-molu, op. 70 Čajkovskog. Ovo djelo, nastalo tri decenije nakon Bramskovog, nosi naziv Uspomena na Firencu, ali bez obzira na utiske koje je autor svojevremeno ponio iz Toskane, ono obiluje ruskim folklorom. Obiluje i solističkim melodijama – uspješni su bili čelista Đorđević, inače profesor na Fakultetu muzičke umetnosti u Beogradu, i violista Smisen, dugogodišnji član čuvenog orkestra Akademije St. Martin in the Fields. Obiluje i zvučnim jedinstvom, bilo onim na pragu čujnosti s visokim emotivnim nabojem, bilo onim gotovo simfonijskim, kao u samom kraju kompozicije.
Ako muziku ne bismo razumijeli kao jezik, kao verbalno nesposobnu da komunicira, ovaj događaj je pokazao njene druge komunikativne kanale. Za sve introspektivne pojedince zanimljiva je bila intenzivna facijalna eksrepsija umjetnika, koja je skrivala spektar emocija, svojstvenih pojedinačnim poetikama Bramsa i Čajkvoskog, ali i romantičarskoj estetici uopšte. U krajnjem slučaju, kanal onih emocija, prepoznatljivih svamom pojedincu.

Boris Marković